به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ با فرو پاشی نظام سیاسی سوریه به رهبری بشار اسد رئیس جمهور وقت این کشور توسط گروهک تروریستی تحریرالشام و ترک نیروهای ایرانی از خاک این کشور، حالا سوال اینجاست که چرا ایران در ده سال گذشته در این کشور هزینه کرده است؟
حضور در سوریه بر مبنای روابط منفعت محور
با وجود این که ایران و سوریه هیچ گونه مرز مشترک جفرافیایی با هم ندارند اما با شکل‌گیری و شروع درگیری‌های داخلی که از سال ۲۰۱۳ توسط گروهک موسوم به داعش با هدف ساقط کردن دول عربی و ایران شکل گرفت جمهوری اسلامی ایران به مرور در این جنگ حضور یافت و با اعزام نیروهای مستشاری، نظامی و کمک های مالی برای حفظ تمامیت ارضی سوریه در کنار رئیس جمهور و مردم این کشور نقش به سزایی در مبارزه ومقابله با این گروهگ ایفا کرد.
باید اذعان داشت تمام کشورهای دنیا صرف نظر از مشترکات جغرافیایی برای حفظ منافع وگاها دفع خطرات احتمالی که از سوی دشمنان مشترک یکدیگر که تهدیدآمیز است، تصمیمات استراتژیکی در قالب حضور علنی و یا کمک‌های مالی به طرف مقابل جهت از بین بردن تهدیدات و جلوگیری از خسارات و تبعات ناشی از این خطرات اتخاذ می‌کنند.
ناگفته نماند در جنگ داخلی سوریه کشور روسیه نیز با اخذ تصمیمات مشابه متحد با ایران و سوریه نسبت به حفظ و دفع احتمال وقوع کشیدن جنگ به خاک این کشور هم پیمان و در کنار ایران به مقابله پرداخته است. هم چنین کمک متقابل ایران به سوریه مسبوق به سابقه تاریخی است. در دوران دفاع مقدس بین ایران و رژیم بعث عراق، کشور سوریه به زعامت حافظ اسد تنها کشور عربی در منطقه بود که در کنار مردم ایران ایستاد.
در نهایت ایران نیز در چارچوب سیاست های تعاملی خود نسبت به کشورهای منطقه مانند سوریه، با انجام تبادلات فرهنگی، اقتصادی و نظامی جهت تقویت جبهه مقاومت و جلوگیری از ورود داعش به مرزهای خود اقدامات دفاعی را دور از مرزها انجام داد.
درخواست کمک سوریه از ایران
با پیش فرض مطالب بالا باید در نظر داشت که اساساً حضور نظامی کشوری در کشور دیگر طبق عرف بین الملل میبایست با درخواست کشوری باشد که مورد تهاجم دشمن بیرونی قرار گرفته است. درباره ایران و سوریه نیز این مساله حاکم بود و جمهوری اسلامی ایران با درخواست شخص بشار اسد در سوریه حضور یافت.
چرا ایران از بشار اسد حمایت نکرد؟
جواب این سوال را باید در ملاقات میان بشار اسد و بن سلمان شاهزاده سعودی در آبان ماه سال جاری پیدا کرد. در این دیدار اسد از ولیعهد عربستان تقاضای کمک کرد و در قبال این تقاضا نیز عربستان، خواستار عدم حمایت بشار از جبهه و محور مقاومت شد که بشار اسد نیز این خواسته را با عدم ایفای نقش در جنگ میان غزه و اسرائیل انجام داد.
بررسی‌ها نشان می‌دهد که رفتار بشار در این برهه از شرایط سوریه قطعا نه به نفع سوریه و نه به نفع مردم سوریه و نه به نفع هم پیمانان خود یعنی ایران و روسیه بود. عدم حمایت بشار اسد از جبهه مقاومت آن هم در شرایط بحرانی پس از طوفان الاقصی به معنای عدم همبستگی، اتمام هم‌پیمانی و عدم نیاز به کمک دو کشور و قطع رابطه تلقی شد.
این مساله حتی در آخرین دیدار وی با رهبر معظم انقلاب در خردادماه سال جاری، بروز و ظهور بیرونی نیز پیدا کرد و بشار اسد هشدار رهبری ایران را در مورد بازی غربی ها در مورد سوریه جدی نگرفت و انجام نداد
بنابراین در پاسخ به سوال اینکه چرا در طول بیش از یک دهه ایران در سوریه حضور داشت باید گفت که اصلی ترین دلیل حضور ایران در سوریه حفظ و حراست از منافع ملی و ایدئولوژیک خود در سوریه و به ویژه محور مقاومت بود.
